Η προηγούμενη ανάρτηση απαντούσε μόνο στον τίτλο της εισηγητικής ανάρτησης· γι' αυτὀ και ήταν τόσο γενικόλογη. Όσον αφορά το ζήτημα του ρόλου των η/υ, όπως ξεδιπλώνεται στη συνέχεια, θα ταχθώ στο πλευρό των αισιόδοξων με τις περιοριστικές(;) προϋποθέσεις που διατυπώνονται στην τελευταία παράγραφο.
Ωστόσο πιστεύω ότι το όλο θέμα δεν είναι ζήτημα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, αλλά ρεαλισμού ή στρουθοκαμηλισμού. Είναι πολλές οι ενδείξεις ή, καλύτερα, τα τεκμήρια που καταδεικνύουν ότι η κοινωνία έχει περάσει πια σ' ένα νέο στάδιο εξέλιξης όσον αφορά την επικοινωνία, την πληροφόρηση, την ενημέρωση και, τελικά, τη γνώση και την κατάκτησή της. Είναι επίσης γεγονός ότι οι περισσότεροι από μας, τους και τις εκπαιδευτικούς, διακρίνουμε τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκε η εκπαἰδευση στην εποχή που τελειώνει. Από την άλλη είναι εξίσου φυσικό να εκφράζεται σκεπτικισμός και να διατυπώνονται επιφυλάξεις απέναντι στις νέες προτάσεις -που, έτσι κι αλλιώς, βρίσκονται ακόμη στο διερευνητικό στάδιο.
Αποτελούμε τα τέκνα του παλιού (και γνωστού) που καλούμαστε να ενισχύσουμε με διαφορετικά εφόδια αυτούς που θα πορευτούν στο καινούργιο (και άγνωστο). Από αυτή την εγγενή αντίφασή μας πηγάζει και η γοητεία της πρόκλησης που αντιμετωπίζουμε.
Βρισκόμαστε λοιπόν σ' ένα μεταίχμιο και, απ' αυτή την οπτική γωνία, νομίζω ότι η πιο σπουδαία γνώση είναι η γνώση της μεθόδου της διαρκούς αναζήτησης και κατάκτησης της γνώσης (συγχωρήστε τον κύκλο και τον πλεονασμό του).
No comments:
Post a Comment